DOOR AAFKE KOK - FOTO: BRIAN GRATWICKE - 29-05-2020 - Zoölogie
De poten van glaskikkers blijken doorzichtiger dan de rest van hun lichaam. Foto: Brian Gratwicke
Het camouflagemechanisme van glaskikkers is ingewikkelder dan puur doorzichtig zijn.
Glaskikkers zijn niet simpelweg goed gecamoufleerd door hun doorzichtigheid, maar door het vervagen van de grenzen tussen de kikkers en hun omgeving. Dat schrijft een internationaal team van biologen 25 mei in PNAS. In theorie is doorzichtig zijn de ultieme vorm van camouflage: een doorzichtig organisme neemt altijd de kleur van zijn omgeving aan, zonder daarbij zelf actief van kleur te hoeven veranderen. Glaskikkers zijn echter niet compleet doorzichtig; ze behouden altijd iets groenigs.
Doorzichtiger
Om te achterhalen hoe de glaskikkercamouflage dan wel precies werkt lieten de biologen computermodellen proberen kikkers te onderscheiden van hun achtergrond op foto’s. Daarbij presteerden de computermodellen verschillend voor het lijf van de kikkers en de poten: de poten van glaskikkers blijken doorzichtiger te zijn dan de rest. Dat duidt erop dat de kikkers gebruik maken van grenscamouflage. Als een glaskikker met zijn poten tegen zijn lijf aan op een groen blad zit, zorgen zijn extra doorzichtige poten ervoor dat de overgang tussen het blad en de kikker zelf vager wordt.
Een succesvolle strategie, zo blijkt uit het PNAS-artikel. Groen-doorzichtige nepkikkers werden in een veldexperiment een stuk minder vaak aangevallen door vogels dan ondoorzichtige exemplaren.